Geringde uilskuikens

Afgelopen woensdagmiddag om 15.00 uur kwam boswachter Jeroen Bredenbeek het erf van De Veldschuur oprijden om de jonge kerkuiltjes te ringen. Er stond en zat al een groot publiek op hem te wachten. Niet alleen jeugd, met of zonder begeleiding, maar ook een bus met ouderen. Bewoners van de Berghorst uit Staphorst, die toevallig die middag hadden gepland, wilden van deze happening getuige zijn. Samen met Jeroen ben ik naar de vliering van De Veldschuur geklommen om de reeds klaargezette mand te vullen met het jonge spul.

Wat ons opviel, toen we de trap naar beneden deden, was dat we geen oude vogel hoorden wegvliegen. Iets wat we de andere jaren wel hoorden. Toen Jeroen de kast opende, was dan ook het eerste wat hij zag moeder kerkuil die zich gemakkelijk liet vangen. Jeroen gaf haar aan mij door om daarna drie jongen uit de donkere kast te plukken. Maar wat een verrassing..... hij toverde even later, uit de meest donkere hoek, nog een drietal te voorschijn. Met dit zevental, moeder met haar zes jongen, zijn we naar buiten gekomen, waar de mensen volop tijd kregen om ze op de foto te zetten. Daarna deed de boswachter zijn verhaaltje over de uilen. Ook had hij twee verschillende vleugels, een mannen en een vrouwen vleugel, meegebracht. Dit om het verschil aan te tonen en erbij te zeggen dat tussen de veren een aantal microscopisch kleine haakjes zaten, zodat ze geluidloos kunnen vliegen.

Nadat moeder van een ring was voorzien, werd ze los gelaten en vloog ze een dichtbij zijnde boom in. Daar werd ze gespot door de torenvalk, die ook bij De Veldschuur broedt. Tijdens het ringen van de zes jongen werden opnieuw vele foto’s gemaakt, zodat volgens mij ieder wel aan z’n trekken is gekomen.